Een van de Kennedymarsen die ik de afgelopen jaren meermalen met veel plezier heb gelopen is die in Hengelo. Telkenmale wist Peter Levink er een feest van te maken met goede verzorging en leuke extraatjes. De route was altijd bijzonder mooi en ging zeker niet vervelen. Het feit dat je bij de start kon kamperen maakte het niet bezwaarlijk om eens een Kennedymars overdag te doen. Voorafgaand aan de tocht legde Peter de kampeerders in de watten met een warme maaltijd en een ontbijt. Tijdens en na de lustrumeditie van 2018 viel het me al op dat het Peter te veel dreigde te worden. Zes weken na de tocht hakte hij de knoop door: hij ging definitief stoppen met de organisatie van de Kennedymars.
Door wandelaars
Het bericht op Facebook leverde direct een stortvloed aan reacties op. Iedereen vond het jammer, maar ook begrijpelijk. En één wandelaarster trok de stoute schoenen aan en plaatste een oproep om vrijwilligers te werven om de Kennedymars over te nemen. Binnen korte tijd werd hieruit een stichting gevormd die de organisatie van de editie 2019 op zich zou nemen. Toen ik vrijdagavond aankwam op het sportterrein van ATC’65 werd ik al direct geconfronteerd met het feit dat Peter niet meer de scepter zwaaide: stadgenote en penningmeester Marleen van de Wetering wees me naar de kampeerplaatsen achter het gebouwtje van de cricketclub en kort daarna sprak ik ook even met voorzitter Hilde Van Oosterwijck en secretaris Niek Sloot. Kortom, de Kennedymars zou anders worden. Nu zouden actieve wandelaars tekenen voor de organisatie en de verzorging van de tocht.
Geen oorkonde
Toen ik ’s-ochtends tegen vier uur aankwam in de voetbalkantine zag ik direct Peter Levink staan. Hij hield zich nu op de achtergrond en was dit keer alleen tijdens de start actief als fotograaf. Samen met de deelnemers van de Tukker 110, die om 12 uur ’s-nachts waren begonnen aan een voorronde van 30 kilometer, nam ik een ontbijt. Daarna was ik beneden getuige van de uitreiking van de oorkondes voor Kennedy Walkers. Ik had verwacht dat ik zelf ook in het zonnetje zou worden gezet voor 40 Kennedymarsen, maar dat bleek niet het geval. Ik moet dus nog even wachten op mijn oorkonde.
Limburgse dorpen
Rond vijf uur gingen we naar buiten. De start liet nog even op zich wachten maar we kregen wel de verzekering dat we ook vijf minuten later binnen mochten komen. We liepen net als voorgaande jaren via het sportpark noordwaarts, in de richting van de boomkwekerijen. Aan de rand van Hengelo sloegen we echter rechtsaf en liepen langs een uitbreidingsgebied. Hierdoor liepen we een kilometer extra. De beoogde straten zullen worden vernoemd naar Limburgse dorpen en watergebieden in Overijssel. Later hoorde ik dat we een omleiding volgden; de oorspronkelijke route was afgesloten. Hier en daar volgden we een ander wegen en paadjes, maar na 10 kilometer kwamen we langs de eerste post bij de molen van Saasveld. Ik nam een bekertje aanmaaklimonade en een stukje appel en ging daarna snel verder. De volgende post was tien kilometer verder bij Camping Het Vastert. Daar stond Henk-Jan van der Klis samen met Hilbert Niks klaar met frisdrank en brood.
Hamburger en pannenkoek
Het tweede kwart van de route was hetzelfde als voorgaande jaren: via de westrand van Oldenzaal liepen we noordwaarts richting Rossum. Onderweg werd ik ingehaald door een Molukse dame in camouflagepak. Ze liep in een straf tempo, haalde mij in maar ze slaagde er niet in om uit mijn gezichtsveld te raken. Later liep ik haar gewoon weer voorbij . In Rossum ging ik bij sportcentrum Bossink koffie drinken. Vervolgens ging de route oostwaarts naar De Paasberg en De Lutte om na veertig kilometer uit te komen bij de bekende rustpost op de Postweg. Hier liet ik mij een hamburger en een pannenkoek heerlijk smaken en sloot mijn rust af met een toetje.
Vliegbasis
Direct na de rust sloegen we in plaats van linksaf nu rechtsaf. We liepen nu een volkomen nieuwe route. Via een stukje bos kwamen we uit op een grote rotonde in Oldenzaal, waar Paul en Marjolein van den Broek-Wouters samen op een rotonde het verkeer stonden te regelen. Daarna volgde ik een pad parallel aan de snelweg. Hier kwam ik de Molukse dame en een andere wandelaar – Marius – weer tegen. Ik liep ze nu eenvoudig voorbij. Aan de andere kant van de snelweg kwamen we al snel uit bij de voormalige Vliegbasis Twente. Grote delen van het vliegveld zijn inmiddels opengesteld voor wandelaars en fietsers. Op de voormalige schietbaan was wederom een rustpost ingericht. Daarna volgde een mooi pad door het open veld. Het gras was verboden terrein, omdat hier de veldleeuwerik broedt! Na het verlaten van het vliegveldterrein passeerde ik het restaurant Kleinsman, dat ik me nog herinner van de trage bediening. Gelukkig ging de route nu verder naar Lonneker waar in het bekende café Sprakel de rust was. Hier geen wachttijden voor bestellingen. Ik bestelde mijn drinken aan de bar en kon daarna direct op het terras plaatsnemen.
Routenummers
Na Lonneker liepen we weer westwaarts. We kruisten het landgoed Espelo, maar nu op een andere manier dan we gewend waren. Na het landgoed kwam de drukke Weerseloseweg in zicht. De pijlen wezen weliswaar in de goede richting maar de volgorde van de nummering was niet correct. Dit maakte het behoorlijk lastig om de routebeschrijving te volgen. Via de akkers en een stukje fietspad langs de Weerseloseweg bereikten we de rustpost aan de Hofmeijerweg, die ook werd verzorgd door Henk-Jan. Vervolgens liepen we door een bosgebied dat ik wel kende van voorgaande edities, maar nu liepen we daar veelal in omgekeerde richting. Na het Lonnekermeer staken we de spoorlijn over en de snelweg. Via het bedrijventerrein kwamen we uiteindelijk uit bij Frans op den Bult, een wegrestaurant. Hier deelde Rinda Scheltens bonnen uit voor ofwel een kop soep of een broodje kroket. Adriaan van den Dool indachtig koos ik voor het laatste. Het legde een goede bodem voor de laatste 15 kilometer.
Mul zand
Ik vervolgde nu mijn pad met Marius uit Alkmaar. We kregen twee paden voorgeschoteld met mul zand. We lagen al een eind achter op ons schema en dat werd er nu niet beter op. Dit keer doorkruisten we het dorp Deurningen. Aan het eind van het dorp werden we door de pijlenplakkers linksaf gestuurd terwijl we volgens de routebeschrijving rechtsaf hadden moeten gaan. De wandeling langs de Deuringerstraat naar de rustpost op 70 kilometer werd hierdoor wel een stuk langer. Daarna volgde de bekende weg terug naar het Sportpark. Na een korte stop bij de laatste post op 75 kilometer liep ik samen met Marius naar het einde toe. Het was 22.05 u. toen we samen de kantine van voetbalvereniging ATC’65 binnentraden. Met stempels in mijn wandelboekjes, een oorkonde en een speciale houten medaille – gemaakt door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt – in de hand kon ik tevreden neerploffen voor een welverdiend biertje.
Minder deelnemers
Al met al is de nieuwe organisatie erin geslaagd om een waardige opvolger neer te zetten van eerdere edities van de Kennedymars Hengelo. De nieuwe route was mooi, maar wel een stuk zwaarder dan voorgaande jaren. Bospaden en zandpaden kosten nu eenmaal meer tijd dan asfalt of half verharde paden. De bepijling was meestal wel duidelijk, maar soms miste ik op cruciale plekken een extra pijl. Het aantal deelnemers was dit jaar een stuk minder en dat is jammer. Deze Kennedymars verdient meer.
Links:
Mari Wandelt 
[…] verslag Mari Smits (Kennedymars) […]
[…] De Kennedymars van Hengelo werd dit jaar voor het eerst georganiseerd door een nieuwe organisatie. Anders dan […]