Dit jaar werd voor het tweede jaar op rij vanwege de heersende coronapandemie de Nijmeegse Vierdaagse afgelast. Dit keer werd het besluit reeds vroeg genomen; begin februari was de organisatie ook al niet begonnen met de voorinschrijving. Ook al lijkt voor velen in Nederland dankzij de vaccinatiecampagne het einde van de pandemie in zicht, een nieuwe besmettingsgolf is nog steeds mogelijk. Het is dan ook maar beter dat massale evenementen zoals de Vierdaagse ook dit jaar niet doorgaan. Wat wél kan is wandelen. Ook dit jaar werd de Alternatieve Vierdaagse georganiseerd waardoor wandelaars in het hele land naar eigen inzicht hun Vierdaagse konden doen. Midden in de Vierdaagseweek verbleef ik in de buurt van Cuijk en zag ik ook daar wandelaars hun eigen tocht lopen.
Genieten van de rust
Ik had mezelf niet aangemeld voor de Alternatieve Vierdaagse. Ik had in de Vierdaagseweek iets anders te doen maar wilde wel op vrijdag de Vierdaagseroute (40 km) gaan lopen. Rond half vijf ’s-ochtends liet ik me met de auto afzetten op de lege Wedren. Zonder een armbandje en de gebruikelijke startscan ging ik op pad. Ik liep langs de half opgebroken Heyendaalseweg en de universiteit en besefte dat er van de gebruikelijke Vierdaagsesfeer niets over was. Toch vond ik het niet erg. Ik vond het juist prettig om te genieten van de rust van de vroege ochtend!
Koffie
Onderweg kwam ik toch enkele sporen van de Vierdaagse tegen. Mensen hadden de oranje-groene Vierdaagsevlag uitgehangen en in de Edisonstraat bood had een bewoner koffie en het gebruik van het toilet in de aanbieding. Ik liep rustig door en liep via Hatert en Dukenburg de stad uit. Bij de Weezenhof werd ik aangesproken door een buschauffeur die zelf zeven keer de Vierdaagse had volbracht. Daarna liep ik een tijdje op met een medewandelaar. Vlak voor het restaurant St. Walrick stond een man met koffie. Wij gingen zitten en maakten dankbaar gebruik van deze rustpost. Daarna vervolgden we onze weg tot we in Overasselt afscheid namen. Mijn medewandelaar liep vijftig.
Twee bankjes
Ik sloeg linksaf en liep langs de kerk en de molen naar de dijk en genoot met volle teugen van de stilte van de vrijdagochtend. De gebruikelijke Vierdaagsedrukte miste ik niet. Anders dan in de laatste Vierdaagsejaren stoorde ik me wel van het snelwegverkeer op de A73, toen ik de Maasbrug richting Linden nam. Ik was daarom blij de brug achter me kon laten en kon rusten in een rustig dorpje. Bij het kerkje zijn twee bankjes. Het rechterbankje bevatte een foto van de onlangs door een moordaanslag overleden Peter R. de Vries. Ik nam daarom het linkerbankje. Ik at een krentenbol en dronk wat water. Ook stuurde ik Wim de Natris een bericht met de vraag of hij wat eerder in Cuijk kon zijn. Hij zou met me wederom het laatste stuk meelopen.
Brandweer
Onderweg kwam ik enkele dames tegemoet die ook deelnamen aan de Alternatieve Vierdaagse. Eén van hen liep de 40-route in de omgekeerde richting. Ik kon nog steeds lekker doorlopen – er liep immers niemand voor mijn voeten! Bij Beers moest ik nu wachten op het groene voetgangerslicht – wel wat anders dan als je een vrije doortocht hebt. Op weg naar Cuijk trof ik een 83-jarige wandelaar die de Vierdaagse 54 keer had voltooid en nu elke dag zo’n 25 kilometer wandelde. Even daarna hoorde ik de brandweer met sirene aankomen. Die moest afslaan op het punt waar ik net liep. Wat een klereherrie maakt die sirene!
Peloton militairen
Bij het binnenkomen van Cuijk zag ik dat er inmiddels aardig gebouwd wordt. Aan de Molenstraat – een voormalige winkelstraat – verrijzen nieuwe wooncomplexen en aan het Louis Jansenplein (vóór het gemeentehuis) werd de bestrating vernieuwd. Ik liep door tot hotel-restaurant De Bankier, dat op de hoek richting de Maasboulevard ligt. Ik bestelde een kop koffie en een bitter lemon en wachtte totdat Wim arriveerde. Even nadat hij om half 11 was gearriveerd kwam er uit een andere straat een peloton militairen luid zingend aanmarcheren. Even leek het of de Vierdaagse wel werd georganiseerd!
Drukker
Tegen elf uur gingen we op pad. Er was dit keer geen pontonbrug en daarom moesten we nu het veerpont nemen. Eerder van de week was het nog hoog water maar gelukkig kon het veer nu weer varen. We arriveerden net op het moment dat het pont kwam aanvaren. Met een groep medewandelaars staken we de rivier over en liepen daarna over de weg tussen de nog natte uiterwaarden. Via Mook kwamen we uit op de Rijksweg op weg naar Nijmegen. Naarmate wij verder noordwaarts kwamen werd het drukker met wandelaars. Hier en daar stond er ook wat publiek langs de kant, zoals de Vierdaagsecontroleurs en Vicky Henriksen-Delaney. Vicky, die net als ik 29 keer de Vierdaagse heeft voltooid, deelde samen met haar kinderen limonade uit. Het viel haar zwaar dat de Vierdaagse nu al voor de tweede keer niet normaal doorging.
Publiek
Daarna volgde onze wandeling over de St. Annastraat langs het drukke verkeer. Onderweg troffen we ook Foto Modern die ons weer op de gevoelige plaat zette. Op het laatste stuk stonden verschillende groepen publiek langs de kant om ons aan te moedigen. Bij café St. Anneke stond net als vorig jaar de trommelband en de doedelzakspeler. Het werd gezellig. Daarna liepen we door naar De Wedren waar we Aad Kroesen troffen. Stan Morre was nog onderweg naar Nijmegen maar hij moest nog het hele stuk vanaf de Scheidingsweg doen.
Bierfestival
Rond het Vierdaagsemonument was het gezellig druk. Ik sprak ook met Mitchell Perdon die de afgelopen dagen de 4 keer 50 had gelopen. Hij was er samen met zijn vrouw Percilla en hun dochtertje Milla. Wat verderop stond een grote groep wandelaars met gifgroene shirts van Sportief Wandelen Zoetermeer. Zij zongen wat en werden later ingeladen in een spelersbus van De Graafschap. Het Julianapark, dat andere jaren dienst doet als de plek waar je je moet afmelden na een wandeldag, was nu ingericht voor een bierfestival. Het resterende grasveld was de plek waar wandelaars elkaar konden ontmoeten en waar het ondanks het niet doorgaan van de Vierdaagse wel gezellig was. Na afloop dronken we samen met Aad en Brigitte nog wat bij De Vereeniging en gingen daarna huiswaarts. Te hopen valt dat het volgend jaar weer als vanouds zal gaan. Ook al maakten de wandelaars er hun eigen Vierdaagse van, het echte evenement is toch datgene waar iedereen naar snakt en dat ze nu al twee jaar hebben moeten missen.
- Meer foto’s in mijn webalbum.
Mari Wandelt 
Dank voor dit leuke verslag. Het bracht weer mooie herinneringen over de laatste keer. Hopelijk kunnen/mogen we volgend jaar wel weer “de tocht der tochten” lopen.