Voor de dertigste keer in Nijmegen

Afgelopen vrijdag 21 juli 2023 voltooide ik de Vierdaagse van Nijmegen. Dit jaar was het mijn dertigste keer. Daarmee heb ik al een lange Vierdaagsehistorie achter mij liggen. Ik begon in 1986 toen ik nog studeerde. Aangezet door enkele vrienden die een jaar eerder een poging deden om de ultieme wandeltocht te voltooien begon ik in 1986 later samen met een studievriend aan de tocht. Van de 31 edities – ik tel hier ook de na een dag afgelaste editie van 2006 mee – waaraan ik deel heb genomen blijft de eerste deelname toch het meest bijzonder. Je weet niet waaraan je begint en wat je onderweg tegenkomt. Daarna werd de Vierdaagse fysiek toch meer routine, hoewel elke editie toch zijn eigen karakter had.

Een mooi rond getal
De editie 2023 was voor mij de eerste in vier jaar. Twee jaar ging de Vierdaagse vanwege de coronapandemie niet door; vorig jaar was ik bij de Vierdaagse betrokken als controleur. Dit jaar besloot ik om toch voor de 30^e keer te gaan deelnemen; een mooi rond getal op mijn medaille oogt beter. Ook is nummer 30 een mooie afronding van een lange Vierdaagsecarrière. Met dat idee ging ik zondag naar Nijmegen om me een dag later aan te gaan melden.

Voor de drukte uitlopen
De aanmelddag verliep zoals ik dat gewend was. ’s-Ochtends was het nog niet druk bij de aanmeldbureaus. Ik had snel mijn gele bandje en mijn knipkaart voor de controles onderweg binnen. Daarna maakte ik een rondgang over het Vierdaagseterrein. Daar trof ik Dennis, die dit jaar een poging wilde doen om ook de Nijmeegse Vierdaagse op zijn palmares te kunnen schrijven. Hij leek vol goede moed te zijn. De dagen erna was er van die moed niets meer over. Als je je alleen maar kunt ergeren aan drukte en herrie dan houdt het in Nijmegen snel op. En dat was zo. Op de tweede dag stopte hij na 6 kilometer. Ik weet het, of je vindt Nijmegen geweldig of juist verschrikkelijk. In het laatste geval doe je er goed aan om lekker ergens anders in de bossen te gaan wandelen, want van asfalt, drukte en herrie wordt je dan niet blij. Of je moet net zoals ik je kunnen afsluiten van de herrie en drukte en kunnen genieten van de rustmomenten die er ook zijn. Daarvoor is mijn strategie om voor de drukte uit te lopen en dan valt het wel mee.

“Weggeschoten”
Net als voorgaande keren liep ik 40 kilometer, een stuk relaxter dan de 50 kilometer. Het betekent zo’n één of twee uur later starten en niet tot de grens van je kunnen te hoeven gaan. Op dinsdagmorgen 18 juli stond ik om 5.45 u aan de start. Het was al licht en we werden “weggeschoten” door de marsleider Henry Sackers. Direct na de Waalbrug kwam ik de eerste bekende tegen. Een maand geleden zat Annette Smit-Bonouvrie nog in het gips vanwege een breuk in de enkel en nu was ze weer van de partij. Het ging goed; twee dagen later kwam ik haar onderweg weer tegen. Daarna werd ik aangesproken door iemand die enkele weken geleden te gast was in onze B&B in Lelystad. Hij liep terwijl zijn vrouw net deze week bestralingen onderging. De laatste dag kwam ik hem weer tegen met zijn twee zoons die voor een dag meeliepen.

5,6 kilometer per uur
De eerste dag ging voorspoedig. Bij het recreatiegebied van Slijk-Ewijk stond de eerste controle. Daar werd ik begroet door mensen die me nog kenden in mijn oude rol als controleur. Daarna liep ik via Valburg door naar Elst voor mijn eerste rust: koffie bij de gemeente. Na die koffie ging ik vrolijk verder. Net vóór Arnhem sloeg ik rechtsaf en liep langs de Rijkerswoerdse Plassen op de afsnijding  van de 40 kilometer om verderop weer samen te komen met de vroege 50-ers. Daarna ging ik op weg naar Bemmel. Bij de KWbN kreeg ik een beker pasta en ging daarna in een heerlijk zonnetje op weg naar Lent. Na nog wat drinken bij de Gouden Kruisdragers volgde het laatste stuk van de dag. Even vóór 2 uur was ik binnen. Volgens mijn Strava-app had ik een gemiddelde van 5,6 kilometer per uur gelopen. Een mooie prestatie op een drukke wandeltocht!

Een lege Markt in Wijchen
De tweede dag had ik de vroege start. Ik kwam daarom al snel wandelaars op de 50 kilometer tegen. Naarmate ik dichter bij Wijchen kwam werden het er steeds meer. Voor de rotonde richting Balgoy sloeg ik rechtsaf en begon voor mij de weelderige rust van de 40 kilometer. Bij het binnenkomen van Wijchen trof ik nog slechts enkele 50-ers die in een snel tempo hun extra kilometers al hadden voltooid. Op de Markt, waar ik in het verleden door de drukte vaak niet vooruit kon komen kon ik nu rustig stilstaan om enkele foto’s te maken van de ruimte op het parkoers. De keerzijde van het snel door kunnen lopen was dat ik last kreeg van een beginnende blaar. In Woezik liet ik me hiervoor behandelen door de EHBO-vereniging van Wijchen. Dit gebeurde in het bekende clubgebouw van Paschalis. Daar hoorde ik dat de club is gestopt met de Winterserie. Ook zij komen vrijwilligers tekort om het succesvolle evenement te kunnen voortzetten. Daarna ging ik op weg naar Beuningen. Na een rust bij de KWbN en bij de Gouden Kruisdragers begon ik aan het laatste stuk. Net als in 2016 liep ik nu door Weurt en passeerde daar het huis met de tuinkabouters. Vorig jaar overleed de bewoner, maar gelukkig staat zijn verzameling nog in de voortuin! Daarna ging ik verder naar Nijmegen en was ik om één uur binnen. Wederom gelopen in een snelheid van 5,6 kilometer per uur!

Grensoverschrijdend
De derde dag heb ik niet goed kunnen documenteren. Ik had mijn fotocamera vergeten en moest het doen met enkele foto’s die ik met mijn telefoon maakte. Ook nu ging het voorspoedig. Ik had de late start en liep door tot Grafwegen, waar ik in Duitsland ging rusten bij boscafé Merlijn. Dit café ligt zo’n 100 meter achter van het parkoers af en het is er weldadig rustig. Even Nederland en de 4daagse achter me laten! Met een gevulde kop soep en toekijkende kippen kwam ik weer bij. Daarna ging ik snel weer verder. Via Breedeweg en Groesbeek liep ik naar de Zevenheuvelenweg. Onderweg mijn vaste rustposten aangedaan en daarna via Berg en Dal op weg naar de finish. Tegen tien vóór twee was ik binnen. Opnieuw 5,6 km per uur!

Mist
Op de laatste dag had ik weer een vroege start. Om kwart vóór vijf mocht ik weg voor mijn laatste ronde van deze Vierdaagse. De eerste uren was er niets bijzonders aan de hand. Dat veranderde toen ik Nijmegen uit was en door de Hatertse Vennen liep. Ik zeg een weiland met grondmist. Toen ik later in Overasselt linksaf sloeg viel me op dat de kerk door de mist slecht zichtbaar was. Toen ik daarna op de dijk liep richting Linden was het zicht bijna verdwenen. Ik hoorde vogels fluiten en van de snelweg A73 was niets te zien. Af en toe hoorde ik een toeterende vrachtwagen in de verte. Even na 8 uur was ik in Linden, waar ik ging zitten en genoot van een kop goulashsoep. Linden had er ook dit jaar werk van gemaakt. Overal stonden objecten die het thema film moesten verbeelden. En ik werd op de foto gezet achter een bord met de haai van Jaws.

Regen
Na Linden liep ik via Beers naar Cuijk. Mijn vaste rust bij WIOS’81 stond niet in Cuijk omdat de parkeerplek aan de Molenstraat niet beschikbaar was. Ik liep verder en passeerde in alle rust de pontonbrug over de Maas. Ook daarna was het nog rustig op het parkoers. Pas bij de samenkomst met de 30 kilometer werd het drukker. Hier nam ik de tijd voor een uitgebreide rust bij de KWbN. Nog een keer soep! Daarna liep ik verder. Ik passeerde de laatste controlepost bij Intratuin en toen ging het ineens hard regenen. Ik trok een plastic regencape aan en ging verder naar Nijmegen. Nabij de Groenestraat merkte ik dat het in Nijmegen niet geregend had. Ik trok de cape uit en liep het laatste stuk. Ik begroette diverse bekenden, waaronder Brigitte en ging naar het einde toe. Tegen half 2 was ik binnen. Opnieuw had ik gemiddeld 5,6 km per uur gewandeld.

Tijd voor iets anders
Bij het afmeldbureau voor beloningen vanaf 16 keer haalde ik mijn cijfertje 30 op. Mijn dertigste Vierdaagse zat erop en hierbij wil ik het laten. Het was altijd leuk om de Vierdaagse te lopen, maar ik de verrassing is eraf. Ik wil komende jaren op andere plaatsen gaan wandelen en weer wat nieuws gaan ontdekken. Bovendien is naar mijn idee de drukte rond het evenement sinds 1986 enorm gegroeid en hier moet je inderdaad van houden. Tijd om iets anders te gaan doen en daarom geen Nijmegen meer.

• Meer foto’s in mijn webalbum.
• Route 1e dag
• Route 2e dag
• Route 3e dag
• Route 4e dag