Op zaterdag 11 februari 2023 was WS78 te gast in Arnhem-Zuid, in MFC Omnibus, gelegen in de nieuwbouwwijk Schuytgraaf. Het was daarom ook een kunst om met de auto het Pallas Atheneplein te vinden; de navigatie in mijn auto kende de locatie nog niet. Maar toen ik het station Arnhem-Zuid passeerde, wist ik dat we goed zaten. Even voor half negen stapten we de hal van het gebouw binnen en direct kon ik me inschrijven voor de tocht.
Naar Driel
Na een beker koffie ging ik op pad. Na enkele oversteken over grote wijkwegen liepen we langs enkele buurten van “Arnhem in de Betuwe”. Via enkele buitenwegen kwam ik in Driel uit, een plaats waar ik heel vroeger doorkwam tijdens de eerste dag van de Vierdaagse. Direct bij het binnenkomen van het dorp trof ik de buste aan van de Poolse generaal-majoor Stanislaw Sosabowski, die aan het hoofd stond van een Poolse brigade die tijdens de Slag bij Arnhem in 1944 Driel heeft bevrijd. We sloegen rechtsaf en liepen het dorp weer uit. Daarna kwamen we uit bij de Rijndijk. De pijlen lieten ons geen keuze: we moesten direct naar beneden om verder te lopen over de zomerdijk langs de Nederrijn. We liepen langs de stuw van Driel, die een belangrijke rol speelt bij de verdeling van het Rijnwater tussen de Nederrijn en Lek enerzijds en de IJssel anderzijds.
RD bij uitrit weiland, graspad vervolgen
Kort na de stuw sloegen we linksaf om daarna onderlangs de Drielse Rijndijk te blijven wandelen. Deze wandeling werd enkel onderbroken door de soeppost. Daarna volgde een lange eentonige wandeling langs de onderkant van de dijk over een graspad met daarlangs knotwilgen. Alleen de brug bij Heteren en de kerktorens van Heteren onderbraken de eentonigheid van het pad. Pas na ruim 16 kilometer wandelen kwam er een einde aan de wandeling door de uiterwaarden, die in de routebeschrijving bij herhaling werd aangeduid met “RD bij uitrit weiland, graspad vervolgen”.
Langs Wageningen
De verharde weg naar het Lexkesveer was een welkome afwisseling van het lange stuk door de uiterwaarden. Toen ik bij het veerpont naar Wageningen uitkwam, was het pont net weg. Gelukkig kwam het veerpont alweer snel onze kant op en konden we de oversteek maken. Daarna werden we kort vóór de stuwwal linksaf gestuurd voor een kort rondje door de Wageningse Bovenpolder. Dit was een voor mij bekend stuk; in 2017 liep ik hier tijdens een tocht van WS78 vanuit Ede. Ook de wandeling over het Bergpad dat daarna kwam me nog bekend voor. We liepen langs het Arboretum, om na zo’n 22 kilometer wandelen te gaan rusten in het Fletcher Hotel. Laat ik nu enkele dagen eerder in een ander Fletcher Hotel te hebben verbleven! Ik zat aan een tafeltje met Jaap de Jong, die tegenwoordig niet meer wandelt maar met de fiets wandeltochten bezoekt.
Via Renkum naar de Rijnbrug
Na mijn rust liep ik verder over het Bergpad, totdat ik de doorgaande weg tussen Wageningen en Renkum bereikte. We staken de weg over voor een wandeling over het prachtige landgoed Oranje Nassau’s Oord. Daarna liep ik verder en passeerde ik het centrum van Renkum. Na Renkum keerden we terug naar de uiterwaarden langs de Nederrijn. Hier liepen paarden in het natuurgebied. We volgden een modderig pad langs een voormalige steenfabriek en kwamen uit bij de Noordberg, een heuvel die dicht langs de rivier ligt. De route voerde ons naar de Rijnbrug bij Heteren, waar de wandelaars op de 20 kilometer ook weer op de route kwamen. Hier trof ik Mike Bertrand op de fiets, wat de gelegenheid bood om eens bij te praten over Kennedymarsen.
Langs het kasteel en over de Duno
Wie zich vooraf had ingeschreven kon op de telefoon of het gps-apparaat zien dat de route hier totaal anders is geworden. Oorspronkelijk wilden de parkoersbouwers ons over graspaden langs de rivier en door de uiterwaarden laten lopen, maar gelukkig werd afgelopen zomer tijdens het voorlopen besloten om dit te vervangen door een bosroute hogerop. We liepen nu eerst naar kasteel Doorwerth, een plek waar we in 2015 een grote rust hadden tijdens een WS78-tocht vanuit Ede. Daarna volgde een stuk klimmen en dalen langs de Duno en door het voormalige fabrieksdorp Heveadorp. Na nog een laatste pittige klim daalden we af naar de aanlegplaats van het kleine Drielse pontje dat ons terugbracht naar de Drielse Rijndijk. Daar was ook de koffie- en fruitpost.
Extra tijd
Na de koffie en het mandarijntje was het niet ver meer naar het einde. Klokslag half vijf was ik terug in het startbureau in MFC Omnibus. Voor mijn gevoel had te lang gelopen over 37,5 kilometer. Maar ik realiseerde me direct dat vooral de twee veerponten veel tijd hebben gekost en dat ook de vele kilometers door de uiterwaarden extra tijd vergden. Tevreden kletsten we nog wat bij voordat ik samen met Brigitte, die tussendoor familie en vrienden in Nijmegen had bezocht, de terugreis aanvaardden.
Links:
Mari Wandelt 