Pittige Landgoederentocht van WS78

Na drie maanden niet te hebben deelgenomen aan een wandeltocht, ging ik op zaterdag 19 oktober 2013 van start in Oosterbeek, waar WS78 de 3^e Park- en Landgoederentocht organiseerde. Startplaats was het zalencentrum Lebret, een gebouw waar ik vroeger wel eens geweest ben bij de St. Nicolaasmars van WSV De Zuidzoomers. Om even voor negen uur verzamelden zich zo’n 300 wandelaars voor het gebouw om toe te worden gesproken door vice-voorzitter Johan Hertgers. We werden gevraagd om bij de koffiepost in Heelsum respect te tonen, want daar zou vanaf 14.00 uur een begrafenis plaatsvinden. Om klokslag 9 uur gingen we van start voor een tocht van 40,3 kilometer.

Het oude kerkje van Oosterbeek

De stoet stak eerst de Utrechtseweg over om in de buurt van het oude kerkje van Oosterbeek de uiterwaarden in te gaan. We liepen door Camping Oosterbeeks Rijnoever, waar men bezig was een evenement voor te bereiden. We liepen dwars door een tent, iets wat we anders alleen op in Cuijk doen tijdens de Vierdaagse. Daarna gingen we op weg naar de spoorbrug. Aan de andere kant van het spoor passeerden we een weiland met daarin kamelen. Daarna passeerden we twee spoorlijnen, eerst die richting Nijmegen en daarna die richting Utrecht. Daarna volgde een stuk van het landgoed Mariëndaal, waar we enkele watervalletjes zagen. Vervolgens liepen we langs de militaire begraafplaats en een Airbornemonument. Na acht kilometer waren we hemelsbreed maar enkele honderden meters van het startlokaal verwijderd; alleen lag daar de spoorlijn tussen.

Na het passeren van de Dreijenseweg, de verbindingsweg tussen de Amsterdamseweg en Oosterbeek, liepen we naar het landgoed van de missionarissen van Mill Hill. In één van de garageboxen bij het klooster was de soeppost ingericht. Na de rust volgde een wandeling over de heide, over één van de landingsterreinen van Operatie Market Garden. Hier en daar zagen we kransen die versierd waren met poppies, een symbool daterend uit de Eerste Wereldoorlog. Ieder jaar in november loopt heel Engeland met dit symbool dat herinnert aan de klaprozen, de enige bloem die nog bloeide tussen de loopgraven van die oorlog. Na circa 20 kilometer keerden we terug in de bewoonde wereld. Na bij het station Wolfheze de spoorlijn te zijn gepasseerd gingen we in dat dorp rusten in zalencentrum De Burcht.

Na de rust doken we opnieuw de bossen in. Wat vooral opviel waren de verschillende soorten paddestoelen die we tegenkwamen. Na het bos volgde een mooie wandeling over de Doorwerthse heide. Daarna volgde een stuk parkoers dat ik herkende van de Airborne-wandeltocht. Na het passeren van een golfterrein naderden we Heelsum, maar sloegen direct rechtsaf om via een klompenpad door een ruig gebied de bebouwing te ontwijken. Na Renkum staken we de Utrechtse weg over nabij de papierfabriek Parenco. Opnieuw liepen we door de uiterwaarden, waar twee schoorstenen stonden die herinnerden aan een oude steenfabriek. Daarna koersten we richting Heelsum, waar we in een gebouwtje bij de Hervormde Kerk getracteerd werden op koffie en het fruit. Later begreep ik dat het niet was gelukt een geschikte lokatie te vinden om het fruit uit te delen. Hoewel het gezien het zachte weer die dag best had gekund, wil WS78 zijn vrijwilligers toch een beschutte plek bieden om soep, koffie of fruit uit te delen.

Zoals gezegd was ons gewaarschuwd voor een begrafenis. Bij nader inzien troffen we bij het kerkje een Rolls Royce aan met een boeket witte bloemen op de motorkap. Naar mijn idee ging het dus niet om rouwen maar om trouwen. Voor ons wandelaars reden om wat vrolijker te zijn en de prachtige klassieke wagen te fotograferen. Na de koffie/fruitpost passeerden we de A50. Bij de onderdoorgang kwam ik Stefan Hartskoorn tegen. Vanwege een blessure kon hij niet aan de tocht deelnemen, maar als fervente wandelaar wilde hij er toch bij zijn nu WS78 door zijn dorp kwam. In de laatste acht kilometer wisselden bos en hei elkaar af. Eerst liepen we langs over de hei langs de Heelsumse beek en na het passeren van het Hotel Wolfheze kregen we nog een ruig bos voorgeschoteld. Na bijna 39 kilometer keerden we terug in de bewoonde wereld.  Om iets over 5 uur was ik terug in het startlokaal.

De wandeltocht verveelde geen enkel moment, maar was wel pittig. De parkoersbouwer Ton Verlaan schotelde ons uiteenlopende landschappen voor: uiterwaarden, parken, bossen en heide. Hoewel ik enkele plekken herkende van andere wandeltochten, waren vele plekken mij volslagen onbekend. Naar mijn idee hebben de wandelaars zich geen enkel moment verveeld. Hulde. Aan de tocht deden 306 wandelaars mee.

Voor meer foto’s kijk dan op mijn fotosite. Dit was de route.