Op zaterdag 21 januari 2023 stond de zevende wintertocht van WS78 op het programma. Dit keer was de startplaats in Zoetermeer. Met de overvloedige regen van een week eerder kon het niet anders zijn dan dat we in het groene hart van de Randstad een moddertocht mochten doen. Temeer omdat de parkoersbouwer van dienst, Auke Jansma, er eer in schept om in zijn routes in de omgeving van Zoetermeer en Leiden zoveel mogelijk onverharde paden op te nemen.
Via Dronten
Voor ons begon de reis rond zes uur ’s-ochtends met een rit naar Dronten. Jeanet Guit was een week eerder gevallen en kon met een opgezette voet niet zelf autorijden en wilde toch graag present zijn achter de inschrijftafel. Het vroor toen wij uit Lelystad vertrokken, maar gelukkig was het in Flevoland niet glad. Na een rit via Amersfoort en Utrecht arriveerden we rond 8 uur bij de sportkantine van ARV Ilion. Jeanet kon haar plek achter de inschrijftafel innemen en ik kon me direct aanmelden voor de tocht.
Bentwoud
Na een kop koffie en het afscheid nemen van Brigitte – die wilde met de auto door naar IKEA in Delft – ging ik rond half negen op pad. Direct was duidelijk dat het hier en daar nog glad was, maar ook dat de onverharde paden door het opvriezen minder modderig waren. De eerste kilometers waren oninteressant: over fietspaden door de buitenwijken van Zoetermeer en dan over een graspad langs de HSL-spoorlijn. Pas na 4 kilometer wandelen werd het leuk. Terwijl de zon langzaam zichtbaar werd liep ik door het Bentwoud, het natuurgebied ten oosten van Zoetermeer, waaraan de tocht zijn naam ontleende. Het eerste stuk van de tocht liepen we vooral over half verharde grindpaden, later volgden er graspaadjes langs sloten. Het was genieten in dit half witte natuurgebied.
Epibreren
Toen ik in de buurt van het golfterrein kwam haalde een groep wandelaars mij in. Met enkele van hen sprak ik nog over de vorige tocht in Dieren en daarbij kwam Simon Carmiggelt ter sprake. Een van hen attendeerde me op zijn introductie van het woord “epibreren”, wat Simon uitlegde als gewichtig doen om niets. Hij het woord ooit hebben opgevangen van een gemeenteambtenaar die uitlegde dat het paspoort dat Carmiggelt had aangevraagd nog moest worden geëpibreerd. Al doorpratend naderden we de soeppost, die was ingericht bij een meubelzaak in Benthuizen.
Door de polders
Na de soep liep ik verder met Karin. We spraken over het recente overlijden van haar wandelvriendin en haar familiegeschiedenis. We liepen langs het spoor noordwaarts en dan door de weilanden in de Hazerswoudse Droogmakerij, een van de diepste polders van Nederland. Net voor Hazerswoude-Rijndijk lag het keerpunt bij de N11. We liepen via de Gemeneweg terug en passeerden daar de Rooie Wip, een wipmolen die vroeger de Gemenewegsepolder bemaalde. Via de Galgweg bereikten we de grote rust bij Jeu de Boer, een horecagelegenheid die was gevestigd in een boerenstal.
Hazerswoude
Na de rust kwamen we de eerste routewijziging tegen. In plaats van een wandeling door het weiland werden we met wijzigingspijlen omgeleid. Niet iedereen volgde de omleidingsroute; er waren ook wandelaars die het natte pad door het weiland namen. De 87 wandelaars op de 40 kwamen weer samen bij Hazerswoude-Dorp. We doorkruisten het dorp en keerden via onverharde paden tussen de weilanden weer terug in het Bentwoud. Aantrekkelijk om te fotograferen was het niet meer. De mist kreeg de overhand. In het deel dat bestemd was voor loslopende honden was de route aangepast omdat enkele paden onbegaanbaar waren.
Verraderlijk glad
Na het Bentwoud keerden we terug naar de meubelzaak waar we nu koffie geserveerd kregen. Na die rust kregen we nog een stuk onverhard voorgeschoteld en kwamen we daarna al snel uit bij de fruitpost, die dit keer lekker droog binnen zat in het dorpshuis van Benthuizen. Ook na de fruit volgden er nog onverharde paden, waarna de laatste twee kilometer vooral het asfaltpad langs het Heemkanaal volgde. Op deze paden was het verraderlijk glad! Na glibberen en glijden was ik om vijf over half vijf terug in de sportkantine. Het was een verrassende tocht met veel bijzondere plekjes, maar waarvan je wandelbroek behoorlijk vies werd!
Links:
Mari Wandelt 